Ψυχοθεραπεία

Τα εργαλεία της Ψυχοθεραπείας περιέχουν κυρίως «λόγια και λίγη δράση» και προέρχονται από:
    • Τεχνικές Ψυχανάλυσης.
    • Τεχνικές ενεργής ακοής και αφήγησης.
    • Τεχνικές αναγνώρισης και διαχείρισης συναισθημάτων.
    • Ασκήσεις παρατηρητή και παρατηρούμενου.

Οι συνεδρίες ψυχοθεραπείας αποσκοπούν στο:
    1. Να δημιουργήσουν περιέργεια για την λειτουργία του ψυχικού οργάνου.
Πολλές φορές θεωρούμε πως όλες οι ψυχικές διεργασίες που συμβαίνουν κάθε στιγμή στον νου μας είναι αυτόματες ή και αντανακλαστικές. Η αλήθεια είναι πως κάποιες από αυτές είναι όντως. Υπάρχουν όμως και πολλές άλλες που δεν συμβαίνουν ως αποτέλεσμα αυτοματισμού ή αντανακλαστικού και ως εκ τούτου επιδέχονται διαφορετική διαχείριση σε διαφορετικές καταστάσεις. Το πρώτο βήμα γι αυτόν το σκοπό είναι η καλλιέργεια της περιέργειας για το πώς λειτουργεί ο ψυχισμός μας στο ασφαλές περιβάλλον της θεραπευτικής συνεδρίας.

    2. Να συμφιλιώσουν τον παρατηρητή νου με το υποκειμενικό βίωμα.
Ο νους μας πάντα κρατάει μια στάση παρατηρητή, πράγμα που αποτελεί και μια βασική ψυχική δεξιότητα. Αυτός ο παρατηρητής όμως θα πρέπει να είναι εξοικειωμένος με αυτήν τη θέση και να μην καταλήγει με το πέρασμα του χρόνου στην θέση του αυστηρού κριτή. Προκειμένου ο νους να πετυχαίνει την μέγιστη λειτουργικότητα του, θα πρέπει να μπορεί να ξεχωρίζει την υποκειμενική από την αντικειμενική σφαίρα και να επικεντρώνεται σε αυτές ανάλογα, χωρίς να συγχέει τις δύο πραγματικότητες.

    3. Να καλλιεργήσουν εξατομικευμένες ψυχικές δεξιότητες.
Όταν η υποκειμενικότητα του ατόμου είναι ευδιάκριτη, πράγματα όπως το να υπερασπιστούμε τα όρια μας ή να ξεχωρίσουμε τις «εξωτερικές» από τις «εσωτερικές» προκλήσεις γίνονται ευκολότερα. Ακριβώς τότε γίνεται εμφανές ποιες ψυχικές δεξιότητες είναι πιο χρήσιμες από κάποιες άλλες για κάθε ξεχωριστό άτομο. Η καλλιέργεια τους στη συνέχεια, συμβάλει τα μέγιστα στην καθημερινή ισορροπία και ευεξία.

    4. Να φωτίσουν τα παλιά βιώματα αλλά και τις μελλοντικές προσδοκίες.
Μερικές φορές η ένταση παλιών βιωμάτων ή μελλοντικών προσδοκιών μετατοπίζει αντίστοιχα την προσοχή μας στο παρελθόν ή στο μέλλον. Προφανώς και είναι κάποιες φορές χρήσιμο να ανατρέχουμε στο παρελθόν ή να δραπετεύουμε στο μέλλον·  όμως είναι η ισορροπία ανάμεσα σε αυτές τις δύο τάσεις που μας επιτρέπει να έχουμε χώρο και χρόνο για δράση στο παρόν.

    5. Να εδραιώσουν την υψηλότερη λειτουργικότητα κάθε ατόμου.
Καθένας από μας μπορεί να πετύχει διάφορα επίπεδα λειτουργικότητας σε διαφορετικά πλαίσια. Η υψηλότερη συνολική λειτουργικότητα προκύπτει από το πόσο καλά οργανώνουμε αλλά και επενδύουμε σε αυτά τα διαφορετικά πλαίσια. Είναι πολύ χρήσιμο να αναγνωρίζουμε που τα βγάζουμε πέρα εύκολα και που όχι και τόσο· πότε μπορούμε να αναλάβουμε και πότε πρέπει να αναθέσουμε. Έτσι γίνεται πιο εφικτό να οργανώνουμε τις δράσεις και τις προσδοκίες μας αποτελεσματικά.